معلم دین ٬معلم زندگی

مهر84سال اول دبیرستان بودم و تازه مدرسه شروع شده بود.همه ی معلم ها داشتند از ما زهر چشم می گرفتند و خودشان را جدی و خشک نشان می دادند که ما پررو نشویم.که آقای ظ با آهنگ راه رفتن همیشگیش و ضبط صوت کوچکش وارد کلاس شد.سلام کرد و بعد با تک تک ما دست داد و خش و بش کرد.با این کار خودش رو در دل ما خوابگاهی های بیچاره جا کرد.

کلاسش را صدای استاد شجریان و گاهگاهی آواز بچه ها پر می کرد.یکی از دانش آموزها ازش پرسید:«بعضی ها می گویند صدای زن حرام است،شما چی می گید؟»جواب داد:«از آن بعضی ها بپرسید که حرام چیست؟».او بود که من را شیفته ی موسیقی سنتی کرد.شیفته ی جستوجوی دین حقیقی کرد.سال بعدش یک موبایل خرید و یک اسپیکر و دیگر از شر نوارهای کاست راحت شدیم و بازار بلوتوس بازی با بچه ها شروع شد.حیف که من آن موقع موبایل نداشتم.

آهنگ راه رفتنش نشان می داد چقدر با انگیزه و سرحال است.اخلاقش همه را به خود جذب کرده بود.یادم نمی رود وقتی برایمان صحبت می کرد چطوری سر ذوق می آمدیم و بعد از مدرسه سینی غذایمان را با نشاط برمی داشتیم و می رفتیم سمت سالن غذا خوری درحالی که چند دقیقه پیش روحمان با غذای صحبت های او و موسیقی سنتی غذا داده بودیم.

من دانش آموز خوابالویی بودم و در اغلب کلاس ها می خوابیدم وقتی سر کلاسش خوابم می برد بیدارم می کرد و می گفت برو یه آبی به صورتت بزن.برایش خیلی مهم بود که همه صحبتش را بشوند و بهش گوش بدهند نه بدین دلیل که زیاد خودش را می گرفت و گوش نکردن را بی ادبی می دانست زیرا مطمئن بود صحبت هایش زنده کننده است و همیشه هم می گفت این ها حرف ها من نیست.

برای من آقای ظ مسیحا نفسی بود که ز انفاس خوشش بوی کسی می آمد.

فهیم نوشت:دوستانی که ف/ی/ل/ت/ر شکن ندارند،برای اشتراک مطالب فقط از گوگل باز و یاهو استفاده کنند.در صورتی که ماوستان را بر روی علامت غیر این دو مورد قرار دهید صحنه ای زشت را شاهد خواهید بود.

(فید دندانپزشک فهیم)