مرد پفک فروش

توی این نوع از مطالب با عنوان"یک نفر"درباره ی یک نفر می نویسم.اون یه نفر یک شخصیت مهم سیاسی یا یه بازیگر مشهور نیست.اون یه نفر یه فرد کاملا عادیه.اگه دقت کنین دور بر شما هم پیدا میشه.حالا بریم سراغ اولین نفر

اولین بار توی پارک دیدمش،پفک ها را گرفته بود سمت من یعنی پفک بخر.هیچ حرفی نمی زد طوری که مطمئن شدم لال است.دو سال گذشت و من دوباره مرد پفک فروش را  در حالی دیدم که از جلوی مغازه ی ما رد می شد.پدرم گفت:«خیلی عجیب است با اینکه لال نیست اصلا حرف نمی زند.».یک روز دنبالش کردم تا خانه اش را ببینم آخر می گفتند یک خانه سه طبقه دارد.دیدم وارد خانه ی دو طبقه ی تقریبا قدیمی شد که نمایش سیمانی قدیمی غبار گرفته ای بود.

صبح ها پفک هایش را می اندازد پشتش و زنبیل کهنه ی آبیش را دستش می گیرد.راه می افتد به سمت پارک.عصر ها وقتی برمی گرد.می رود خانه اش و بعد مثل همیشه دستش را کرده داخل جیب هایش و بی اعتنابه همه ی دنیا می آید سوپر مارکت شیر می خرد.و باز بی اعتنا برمی گردد.

برایش فرقی نمی کند بارن ببارد،با بوزد یا هوا گرم باشد.همیشه همانطور است.همیشه حرف نمی زند.همیشه خواسته ام یک جوری یک کلمه از دهانش بشنوم مثلا آدرسی را بپرسم اما هیچوقت جرات نکرده ام آن سکوتش را بشکنم.

مرد پفک فروش مرموز ترین فرد شهر ماست.

***

پی نوشت:می خواهم یکی از این عکس ها رو برای عکسلاگ ماهیچ،ما نگاه بفرستم.به نظرتون کدوم رو بفرستم؟

ادامه عکس ها در ادامه ی مطالب

عکس شماره2

عکس شماره3

عکس شماره4